Het verhaal achter oh my lief

Ik was al weer even bezig met Oh my leaf, waar terugkeren naar en verbinden met de natuur centraal staat, toen ik op een nacht, zo rond een uur of 4, enorm enthousiast werd van het idee om mensen met elkaar te verbinden. 

De aanleiding van dat enthousiasme? Een gebroken hart...
Want alle harten zijn breekbaar, ook het mijne. Ik kan blijkbaar niet alleen een omelet bakken zonder eieren te breken maar ook geen relatie starten zonder een hart te breken ;) . 
De andere partij keerde steeds vlotjes terug naar de dating apps, 3 tegelijk als het moest..
en ik?
Ik dacht, "nee.. dat is nu eens echt niet wat ik wil, of wie ik ben, of wat ik nodig heb". 

Ervan overtuigd dat ik niet alleen ben (believe me, i gave it a try) zocht ik alternatieve opties. Toen ik de apps een kans gaf hoorde ik vaak hoe 'verfrissend' het was om iemand zoals mij tegen te komen online. Ik las frustratie, voelde teleurstelling (bij mezelf en anderen) en dacht 'dit kan anders'.
Dus terwijl ik m'n rouwproces doorvoelde en doorleefde, gebruikte ik de energie van al die emoties om iets te creëren, iets waar we nood aan hebben.. een manier om terug echt te verbinden én op een plezante manier.

​

'Pitch a Friend' kwam ooit op mijn pad, maar in België vond ik niet meteen iets gelijkaardigs, en ik wou het ook graag in een 'oh my leaf' jasje steken..
Je moet het warm water niet uitvinden, maar wel helpen verspreiden... zeker als het over liefde gaat.
Je kan angst voeden, of liefde. Na een breuk kan de angst snel de overhand nemen (Ga ik ooit nog wel iemand vinden? Bestaat er wel iemand voor mij? Waar moet ik die dan tegenkomen? etc..) — maar ik koos ervoor de liefde te voeden.
Omdat pijn — als je wil — kan veranderen in iets moois. En dat gun ik jou ook.
Dus wees welkom op een plezante OML namiddag of avond, want weet: